Pustelnia. Aranżacyjna droga na szczyt.

Góra św. Anny.

 

Dla mnie miejsce szczególne.  Zaczarowane, żeby nie powiedzieć - zaklęte. Wiele lat upłynęło, zanim tu dotarłam. Z pielgrzymką nietypową... Wcześniej ocierałam się blisko o ten skrawek nieba... byłam pewna, że wejdę, zdobędę, poczuję, zobaczę  - ale coś mnie trzymało, nie pozwalało, niweczyło moje plany.  Nie wychodziło. Nie tak jak chciałam. Pomyślałam: no trudno. Nie wszystko można chcieć, nie wszystko można mieć... Widocznie tak ma być. Nic na siłę.

 

 

 

 

 

A tu po latach, całkiem niedawno, pewnego dnia powszedniego, zaskakujący telefon i... pytanie/prośba/propozycja.  Pustelnia do zaaranżowania. Na samym szczycie. Przy kościółku. Ale ja? Tam? Jak to? Dlaczego? Znajdę czas? Podołam?

 

Jednak...zaproszona i nie jechać? Sandrynka bez wahania zgodziła się być moim wsparciem, pomóc, towarzyszyć. A że przy okazji swoją misję do spełnienia miała... wyruszyłyśmy szlakiem ku Nowej Rudzie.

 To było powołanie 😉.

 

 I myślę, że dałyśmy radę. Pomysł i cała inwestycja pustelni - coś wspaniałego, byłyśmy pod wrażeniem wielkim. Nam przypadła wisienka na torcie - bez dwóch zdań dar z Góry. To i my górze dałyśmy coś w darze.

Wiara czyni cuda 😊. I jak zawsze:

 

Względy.  Wdzięczność. Wzajemność.

 

Tego się trzymamy.

 

 

Surowo. Prosto. Klimatycznie. Jak trzeba.

Tak początek wygląda z mojej perspektywy. Początek przygody z aranżacją cudownej pustelni. A że i tak się rozpisałam.... Ciąg dalszy i wspaniały opis naszej pracy, ze wszelakimi szczegółami i pięknymi zdjęciami znajdziecie na blogu Sandrynki.

www.sandrynka.pl

 Lepiej tego nie zrobię. 😊

 

Jesteśmy chociaż ciut bliżej nieba? 😉

 

 

PS

Szepnę jeszcze tylko do ks. Jerzego: z serca dziękuję ❤.

 

I do mojej teściowej kochanej, która pomogła mi przy dekoracji okien - z wymyślonych przeze mnie tkanin wszystko uszyła (a łatwo nie było), pomysł zrealizowała w ciemno  i nawet uchwyty do gałęzi zasponsorowała: dziękuję ❤.