jestem czarownicą

W życiu spotykają mnie przedziwne sytuacje... historie, które są takimi zbiegami przeróżnych okoliczności, że aż niemożliwe, aby wydarzyć się mogły ... a jednak. Wszystko to nawet trudno wyliczyć, opowiedzieć, oddać ilość i magię tych chwil... Są powiązane, poplątane, dziwaczne i już. Jedni słuchając tego co mnie spotyka mówią: niewiarygodne. Inni: to normalnym się nie zdarza. Kolejni: kosmos. A ja po prostu przyciągam to, o czym myślę. Ale nie tak z premedytacją, czy wyrachowaniem, tylko emocjami, duszą, czy też sercem...

 

Moja mama nazywa to inaczej: jak czarownica. ;) No niech będzie.

Nie zawsze są to miłe niespodzianki. Czasami żałuję, że właśnie taką właściwość mam. Bywa, że dowiaduję się o czymś, czego wiedzieć wcale bym nie chciała, bo tylko intuicyjnie się domyślałam, a w sposób niezamierzony nabieram pewności... wchodzę przypadkiem, całkiem zaskoczona w jakąś sytuację i... już wiem. Odwrotu nie ma.

 Mam taki dar i muszę z nim żyć. Jestem z tym wyróżnieniem pogodzona.

Ale często bywa też miło niesłychanie i gdy brakuje słów, by oddać to, co się dzieje, pozostaje tylko śmiech. A on bezcenny przecież jest.

Tym razem wszystkiemu były winne Anioły.

Jakiś czas temu Ktoś, kogo nie znam, z zupełnie innego miasta, poprosił mnie o pomoc. Potrzebny był specjalny prezent dla cudownej Szefowej, którą akurat osobiście dobrze znam, cenię i lubię, z którą zdobyłam szczytów wiele... prowadzi Ona Dom Spokojna Jesień... tak więc sobie pomyślałam... Przecież to Anioł, nie Szefowa... i takiego właśnie Anioła Spokojna Jesień sercem wyczarowałam. Uwierzcie, podobieństwo jest uderzające. To po prostu nasza Beatka.

 

Dalej.

 Właśnie dzięki Beacie poznałam kiedyś Kogoś wyjątkowego - malarkę Sandrę Fidurską. Jestem w Niej zakochana, mój dom caaały wypełniony jest Jej twórczością. Wśród tych prac prym wiodą oczywiście anioły - na starych deskach malowane... A że mieszka w miejscowości obok tej, gdzie swojego anioła dostarczyć chciałam... Umówiłam się i pojechałam. Do obgadania spraw miałyśmy wiele... oj, wiele ;). Ale w głowie tkwił tego dnia cel: Sandrynka - prezent dla Niej, bo dzień urodzin był tuż, tuż. Ale kto Sandrynę zna, ten wie, że proste to nie jest... Chciałam dla Niej Anioła, jednak słodkości nie wchodzą przecież w grę i tak się rozejrzałam... Jest. Leży na stole, pytam: mogę? Sandra mówi: on nie jest skończony. Ooooooo.... po prostu idealnie, lepiej się złożyć nie mogło... nie ma kwiatów, ani aureoli, ale skrzydła są... czekał na mnie - więc go wzięłam. Sandra na gorąco podpisała...

 

Jednego anioła oddałam, a z drugim wracałam - zadowolona z siebie niesłychanie. I tak w połowie drogi do rodzinnego miasta mego sklepik ze starociami mijałam... Nie zatrzymać się? Nie wstąpić przy okazji? Nie mam czasu? I co z tego? Pokusie uległam, zawróciłam. I tak sobie spokojnie między przedmiotami z duszą buszowałam, gdy do sklepu Ktoś wszedł. Mignął mi przez chwilę. Myślę: to nie jest możliwe. To się nie zdarza. Na pewno nie Ona. Ktoś podobny. To moja fantazja. Idę, patrzę. Przegląda książkę Williama Whartona. Sandynka - no jak nie Ona jak Ona. Nawet zdziwiona nie byłam zbyt mocno. Jestem już chyba przyzwyczajona. Patrzyłyśmy na siebie - słów brak... pozostał tylko śmiech.

 

Prezent tego dnia dostała - no skoro wiedziona przyciąganiem sama po niego tak daleko przyjechała... dzisiaj właśnie są jej urodziny. Anioł już jej towarzyszy. Przyciągaj szczęście zawsze tak skutecznie, Sandra!!! Wszystkiego naj.

 

Zdjęcie z tej okazji Jej ukradłam, a skoro sama do tablicy mnie dzisiaj wywołała, bym tą historię opowiedziała - prośbę spełniam.

 

Magia? Magia.

PS

 

Obecnie całą mocą swą przyciągam filiżanki - właśnie myśl o nich zaciągnęła mnie wtedy na starocie. No więc... gdyby Mikołaj nie wiedział, czego pragnę - to już wie.;)